SOEVEREINITEITSPLAN

Albert de Hoop, juni 2020

Hier in Israël wordt naast al het nieuws over het coronavirus minstens zoveel aandacht besteed aan de vraag of Bibi Netanyahu zijn verkiezingsbelofte zal houden. De belofte dat hij een deel van Judea en Samaria onder Israëlische soevereiniteit zal brengen.

Voor sommigen is het een vreemd idee dat soevereiniteit in deze gebieden nog een vraag is. Israël is toch al sinds 1967 daar aanwezig? Hoewel Israël inderdaad hier de zeggenschap heeft, wil dit nog niet zeggen dat deze gebieden dezelfde status hebben als bijvoorbeeld Tel Aviv of Beersheba. Tot nog toe vallen deze gebieden onder het militaire gezag van de IDF en dit heeft gevolgen voor de Joden die daar leven, in die zin dat zij niet op dezelfde manier hun burgerlijke zaken kunnen regelen als de bewoners van de rest van Israël. De militaire bureaucratie is een andere dan de burgerlijke molen.

Sinds Donald Trump in Amerika het presidentschap heeft, zijn er een behoorlijk aantal zaken veranderd, waarvan de verplaatsing van de ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem het meest in het oog sprong. Daarbij heeft hij keer op keer aangegeven dat hij het voor elkaar wil krijgen dat er vrede komt tussen Arabieren en Israël. In zijn ogen is een dergelijke overeenkomst te beschouwen als Deal of the Century. En de afgelopen jaren is dan ook heel veel moeite gedaan om dat idee uit te werken. In Israël groeide de hoop dat Israël eindelijk Judea en Samaria definitief aan Israël zou toevoegen. Er was een soevereiniteitsplan op komst.

Trumps Deal of the Century

Trumps Deal of the Century zou het zogenaamde “vredesplan” zijn dat het Midden-Oosten zou moeten veranderen. Dit plan zou de mogelijkheid in zich hebben om de woorden van Chamberlain te herhalen: Peace in our time. Maar een echt vredesplan is het natuurlijk niet. Het is een visie hoe je eventueel tot overeenstemming zou kunnen komen door compromis op compromis te sluiten.

Deze visie van de Amerikanen is vastgelegd in een document van 180 pagina’s. En toen het wereldkundig werd gemaakt hadden heel veel groeperingen hun mening al klaar, zelfs voordat ze één letter van het document gelezen hadden. Voor sommigen was het op voorhand zo negatief dat het direct werd verworpen, en anderen waren bijna lyrisch van enthousiasme.

Trump heeft laten zien dat hij als president een grotere vriend voor Israël is dan enig andere president voor hem. En misschien ook wel na hem. Toch geeft dit plan van hem genoeg reden om je achter de oren te krabben. Gaat het in dit plan wel echt om soevereiniteit voor Israël in Judea en Samaria? Of zit er een adder onder het gras?

Bij zorgvuldige lezing van het document blijkt dat het woord sovereignty in deze 180 pagina’s slechts 13 keer voorkomt. Maar de uitdrukking Palestijnse Staat kunnen we 176 (!) keer lezen. Wat een verschil. Is dit een soevereiniteitsplan of wordt Israël hiermee verplicht een Palestijnse Staat toe te laten in het hart van het land?

Nog een opvallend verschil zien we bij de namen van deze gebieden. De namen Judea en Samaria komen geen enkele keer voor in dit document, het gebied wordt consequent Westbank genoemd, in totaal 172 keer.

En verder, Jew en Israëli kunnen we 175 keer lezen, maar Palestinian 652 (!) keer. En als laatste wil ik nog opmerken dat als er over cities gesproken wordt dat het dan om de Arabische woongebieden gaat. Zodra het om de woongebieden van de Joden gaat zijn het weer settlements ofwel nederzettingen.

Alleen het woordgebruik in dit document geeft al een nare bijsmaak, nog afgezien van de verdere inhoud.

Positieve elementen

Vanuit het perspectief van Israël heeft dit plan absoluut positieve elementen. Het biedt Israël de mogelijkheid om eindelijk de Joodse bewoners in Judea en Samaria dezelfde rechten te geven als bijvoorbeeld de bewoners van Tel Aviv. Zij hebben al wel dezelfde plichten, van dienstplicht tot belastingplicht, maar dezelfde rechten hebben ze nog niet. En nu kan Israël, met steun van Amerika, de wetten van Israël ook laten gelden voor deze Israëli’s. Oftewel het militaire bestuur van deze gebieden vervalt dan en het burgerlijk bestuur van Israël gaat gelden.

Vergunningen om huizen te bouwen hoeven niet meer aangevraagd te worden bij het militaire gezag, maar dezelfde procedures die voor alle andere Israëli’s gelden, gelden nu ook voor de bewoners van Judea en Samaria. De gezondheidszorg wordt op dezelfde manier geregeld als in bijvoorbeeld Haifa en Jeruzalem. En zo zullen er op verschillende terreinen positieve veranderingen te zien zijn. Een enorme sprong vooruit.

Eindelijk, na meer dan 50 jaar, hoeven deze mensen zich niet meer tweederangs burgers te voelen. Dan worden ze niet meer beschouwd als “kolonisten”, of settlers, een naam die hen altijd in een bepaalde hoek plaatste. Voor politiek-links georiënteerde Israëli’s werden zij zelfs gezien als een obstakel voor vrede met de “Palestijnen”, maar met dit plan zou dat dus tot het verleden gaan behoren.

Kortom, het feit dat de wetten van Israël onverkort gaan gelden voor alle Joden, is eigenlijk alleen maar toe te juichen.

Negatieve elementen

Maar ja, was het maar alleen positief voor Israël. Het Amerikaanse plan, waar dit allemaal op gebaseerd kan worden, bevat namelijk dat deel dat Israël met schrik vervult, namelijk: de Palestijnse Staat. Opnieuw lanceren niet-Israëlische plannenmakers het idee dat het noodzakelijk is om delen van Judea en Samaria over te dragen aan de Arabieren, zodat zij in die gebieden een eigen staat kunnen oprichten.

Dus het plan is niet een plan waardoor Israël meer land erbij krijgt, zoals sommigen denken. Het plan houdt in dat Israël juist definitief afstand moet doen van delen van Judea en Samaria en ook nog van delen van de Negev langs de grens met Egypte. Blijkbaar is het credo opnieuw: Land voor Vrede.

Met de gedachte aan een toekomstige Palestijnse staat in 70% van Judea en Samaria, wordt momenteel, onder toezicht van Amerika, een landkaart gemaakt waarop duidelijk staat aangegeven tot waar Israëls soevereiniteit strekt. Anders gezegd, op deze kaart wordt aangegeven waar de toekomstige grens van de Palestijnse Staat moet komen.

Dat klinkt opeens anders. Er worden grenzen vastgesteld, terwijl er geen vrede is met de Arabieren. Overigens kunnen de Arabieren volgens het plan alleen een eigen staat oprichten als zij aan een behoorlijke lijst voorwaarden voldoen. Die lijst is zo nadrukkelijk dat niemand gelooft dat de Arabieren die voorwaarden ooit zullen accepteren.

Maar als Israël desondanks soevereiniteit verklaart in 30% van Judea en Samaria, dan kunnen ze bijna niet anders dan 70% praktisch overlaten aan de Arabieren. En dan? Dan zou zomaar het tij kunnen keren. Het is heel goed denkbaar dat een volgende president in Amerika helemaal niet zo zwaar tilt aan de voorwaarden waar de Arabieren aan moeten voldoen. Dat zo’n president alleen maar uitgaat van de stelling dat Israël akkoord is gegaan met het idee van een Palestijnse Staat midden in Israël. De grenzen liggen al vast, de Arabieren hoeven alleen maar het juiste moment af te wachten. Alsof Israël het paard van Troje binnenhaalt. Een Palestijnse Staat in het hartland van Israël, vol met Arabieren (zowel Fatah als Hamas) die maar één verlangen hebben: Israël van de kaart vegen.

Kunnen we werkelijk staande houden dat deze Deal van de Century een sprong voorwaarts is? Ja, wel voor de haters van Israël. Het biedt hen op termijn ongekende mogelijkheden om Israël te vernietigen. Voor hen is het een sprong voorwaarts.

Land weggeven

Het gevaar van dit plan is dus dat Israël opnieuw land moet weggeven, met de illusie dat er dan vrede komt. Het principe van Land voor Vrede is een absurde gedachte gebleken. Men zou daarom beter moeten en kunnen weten, want het is eerder geprobeerd zonder dat die vrede ook maar een stap dichterbij is gekomen.

Twintig jaar geleden trok Israël zich terug uit Libanon, maar kreeg geen vrede met haar noorderburen. Integendeel. De dreiging van Hezbollah is gigantisch. Deze terreurgroep heeft een enorm arsenaal van raketten verzameld in Zuid-Libanon, waarmee ze op grote schaal dood en verderf kunnen zaaien in Israël.

De Oslo-akkoorden (1993, 1995) waren ook een poging om vrede te stichten. Israël heeft zich aan die akkoorden gehouden en delen van Judea en Samaria – denk bijvoorbeeld aan Jenin of Hebron – kwam onder bestuur van de Arabieren. Vrede kwam er niet, maar terreur tegen Israël is blijven doorgaan, eerst met autobommen en zelfmoord-terroristen, later met car-rammings en steekpartijen.

De ontruiming van Gaza in 2005 is misschien wel de meest trieste poging om vrede te bewerkstelligen. Meer dan 8.000 Joden werden door het Israëlische leger uit de Gazastrook weggehaald. Huilend werden ze gedwongen huis en haard achter te laten om nooit meer terug te keren. Opdat er vrede zou komen. En het resultaat? Duizenden raketten en mortieren op de dorpen langs de grens met Gaza.

Het concept Land voor Vrede is dan ook een fabeltje. En juist Amerika zou dit moeten weten, tenminste, als zij met een eerlijke blik naar hun eigen geschiedenis wil kijken. De oorspronkelijke bewoners van Amerika, de indianen, hebben ooit geloofd in die belofte van Land voor Vrede en ze werden bijna compleet uitgeroeid. En toch, komen in deze dagen juist de Amerikanen weer met deze ideeën.

De grote vraag is dan ook wat de regering van Bibi Netanyahu en Benny Gantz gaat doen. Zullen zij die 30% definitief tot Israëlisch gebied verklaren? En accepteren ze daarbij dan ook dat er een zogenaamde Palestijnse Staat komt? Of durven ze het aan om dat deel van het plan van Trump gewoon aan de kant te schuiven?

De vooruitzichten zijn niet gunstig voor Israël. Afgezien van de enorme verdeeldheid in Israël over deze plannen, zijn de negatieve gevolgen nauwelijks te overzien.

Wat zullen wij zeggen?

In één van de brieven van Paulus kunnen we in een iets ander verband de vraag lezen: Wat zullen wij van deze dingen zeggen? (Romeinen 8:31, NBG). En die vraag komt ook nu bovendrijven. Wat moeten wij hier nu mee? Wat moet nu onze houding zijn?

Laat één ding heel duidelijk zijn. De hele problematiek van Israël, het Joodse volk, in het Midden-Oosten en in de wereld is niet met menselijke inspanning op te lossen. Het is niet zomaar een territoriale kwestie. Het is niet een economisch of sociaal probleem. En ook kunnen vredesplannen en -conferenties geen einde maken aan het conflict. Zelfs de visie van Trump geeft niet het antwoord.

We praten hier namelijk over een geestelijke zaak. Er is sprake van een diepgewortelde haat tegen het Joodse volk, die veel verder gaat dan welk ander conflict tussen volken. Zelfs als volken en regeringen aangeven dat zij welwillend tegenover Israël en tegenover het Joodse volk staan, blijft onderhuids de weerstand tegen dit volk bestaan.

Bij de plannen die mensen kunnen bedenken zal telkens weer tevoorschijn komen dat de plannen niet ten gunste, maar ten koste van het Joodse volk zijn. De menselijke plannen, hoe fraai ook ingekleed en hoe goed bedoeld ook, leiden uiteindelijk maar in één richting: de vernietiging van Israël.

Als we dan de oorzaak hiervan willen ontdekken, vinden we in Gods Woord hele duidelijke antwoorden.

Psalm 83:2-6 (NBG) – O God, houd U niet stil, zwijg niet en blijf niet werkeloos, o God. Want zie, Uw vijanden tieren, Uw haters steken het hoofd op; zij smeden een listige aanslag tegen Uw volk en beraadslagen tegen Uw beschermelingen. Zij zeggen: Komt, laten wij hen als volk verdelgen, zodat aan de naam van Israël niet meer wordt gedacht. Want zij hebben eensgezind beraadslaagd, tegen U een verbond gesloten …

Er is ten diepste sprake van vijandschap en minachting van God. Men gaat voorbij aan God. Als we spreken over de vijanden van Israël, dan blijkt dat we het hebben over de vijanden van God. Soms heet het dat volken of regeringen vrienden van Israël zijn, maar in deze zogenaamde vriendschappen is geen plaats voor God en Zijn Woord. Het gevolg is dat de keuzes van de regeringen tegen God ingaan en daarmee gericht zijn tegen Zijn oogappel Israël.

Bij het schrijven van deze blog moest ik denken aan de beloften die God gegeven heeft aan Zijn volk Israël. De beloften dat dit land voor eeuwig voor hen is. En dan zien we dat we niet moeten hopen en verwachten dat menselijke plannenmakerij oplossingen zullen bieden. Het is alleen de komst van de Messias die een keer ten goede zal brengen voor Israël.

Ezechiël 36:8-12 – Maar, bergen van Israël, jullie bomen zullen weer uitlopen en vrucht dragen voor Mijn volk Israël (…) Ik zal veel mensen op je laten wonen, heel het volk van Israël (…) Mijn volk Israël zal jullie weer in bezit nemen, jullie worden voorgoed hun eigendom (…)

Of het nu gaat om het land en het eigendom daarvan of dat het gaat om de toekomst van het Joodse volk, het is God zelf die voor Zijn volk zorgt. En Zijn zoon Yeshua zal Koning zijn over het huis van Jacob (Lucas 1:33) en onder Zijn regering zullen Gods plannen uitgevoerd worden (Jesaja 53:10b).

Dus Bibi, Benny en Donald kunnen geen uitkomst geven. We kunnen alleen vertrouwen op God, de Vader, en op Zijn zoon Yeshua, de Messias. En we kunnen er zeker van zijn dat God Zijn beloften van zegen over het volk en het land Israël zal vervullen.

Amos 9:15 – Ik zal hen terugplanten in hun grond, en zij zullen niet meer worden weggerukt uit het land dat ik hun heb gegeven – zegt de HEER, jullie God.

Shalom vanuit Jeruzalem.

Albert de Hoop, juni 2020